Edukacja Regionalna na zapiecku

Dawna chłopska chata pełna była miejsc tajemnych, symbolicznych, ważnych dla jej mieszkańców. Wśród nich był piec, który stanowił serce domostwa. Ogień palący się w piecu dawał strawę, ciepło i poczucie bezpieczeństwa. Zimą piec, a właściwie ZAPIECEK (ta część pieca, która znajduje się poza głównym paleniskiem, czyli pomiędzy piecem, ścianą a powałą - gdzie bardzo długo utrzymywało się ciepło) stawał się uprzywilejowanym miejscem do spania dla małych dzieci i ich dziadków. Było to z jednej strony miejsce do spania, ale z drugiej rewelacyjne miejsce do obserwacji wszystkiego, co działo się w izbie. W długie jesienne i zimowe wieczory wokół pieca toczyło się życie wiejskiej chaty. Gromadzili się tutaj wszyscy: dziadkowie, rodzice i dzieci - nierzadko trzy pokolenia razem.Śpiewano, przędziono, tkano i szyto, snuto wątki te z płótna lnianegojak i te z opowieści wszelakich. Opowiadano historie zarówno z życia, prawdziwe, jak i bajki, dzieciom — ku przestrodze. Naprawiano co było do naprawienia i przy okazji tworzono rzeczy praktyczne. Powstawały także przedmioty mniej potrzebne, ale ładne. W taki wieczór w niejedne ręce mogły wpaść gałganki, z których powstawały szmaciane lalki, kolorowe bibuły z których wyczarowywano róże, chabry i maki a przy użyciu kozika, zkawałka korzenia lub gałęzi powoływano do życia drewniane koniki i ptaszki… Ogień w piecu tańczył na szczapach, a wiatr w kominie wygwizdywał mu krakowiaki i sztajerki…